houden een wake op vrijdag 9 januari 2009

vanaf 12.45 uur op het SPUI in AMSTERDAM (Lieverdje)
41 jaar bezetting is meer dan genoeg!

Overdenking bij 60-jarige herdenking van Israëlisch geweld

Met afgrijzen hebben wij kennis genomen van het bloedbad dat is aangericht door de Israëlische strijdkrachten in Gaza. De bloedigste aanval op één dag sinds de oorlog van 1967.

De bijna 400 doden en duizenden gewonden aan Palestijnse kant staan tegenover 4 doden aan Israëlische zijde. Dat wisten we al langer: het leven van 100 Palestijnen is evenveel waard als dat van 1 Israëliër. De slachtoffers blijken vooral burgers te zijn. In het dichtstbevolkte stuk land ter wereld is het onmogelijk om geen burgers te treffen. Trouwens zijn politie mannen geen burgers? De bedoeling van het doden van zoveel mogelijk politie mensen is chaos en anarchie te creëren, zodat recht en gezag worden ondermijnd.

De Israëlische regering pleegt deze terreurdaden om bij de komende verkiezingen stemmen te winnen en de ultra rechtse Netanyahou vòòr te zijn - en naar verluidt met succes. ‘De aanvallen zullen blijven doorgaan totdat Israël zijn doel bereikt heeft‘ zegt minister van oorlog Ehud Barak. Welk doel, vraag je je af. Tot de laatste burger in Gaza is vermoord?

Naast interne politieke redenen kon deze aanval alleen plaatsvinden door de stilzwijgende of zelfs openlijke medeplichtigheid van de internationale gemeenschap.
Woordkeus en volgorde van de door de EU pas 30 december uitgegeven verklaring zijn duidelijk: "Er moet een onvoorwaardelijk einde komen aan de raketaanvallen van Hamas op Israël en een einde aan de Israëlische militaire actie”. Met andere woorden: slechte Hamas valt Israël aan, maar het onschuldige Israël houdt een miltaire oefening ergens  in de Bahamas en hoeft daar niet onvoorwaardelijk mee op te houden.

Misschien ten overvloede: Israel is de grootste militaire macht in de regio, de 4de grootste wapen exporteur ter wereld en hun militair- industrieel complex wedijvert met dat van de Verenigde Staten [zie artikel van Mustafa Barghouthi: Palestine’s Guernica and the Myths of Israeli Victimhood, http://www.huffingtonpost.com/mustafa-barghouthi/palestines-guernica-and-t_b_153958.html].

Barak onthulde ook dat de aanvallen van te voren gepland waren. De Israëlische krant Ha’aretz noemde dit ‘de maanden van misleiding’ waarin zorgvuldig informatie was verzameld en in geheime besprekingen werd gesproken over operationele trucs en misleiding van het Israëlische en internationale publiek. Ook de Palestijnen werden in de waan gelaten dat er geen aanval zou komen; heel kort werden de grenzen geopend en nieuwe toekomstige meetings in het vooruitzicht gesteld, zodat de schoolkinderen rustig over straat lopend in de bommen regen terecht konden komen.
Israël stelt dat de aanval het antwoord is op raketaanvallen, waarvoor zij de Hamas regering verantwoordelijk stelt en dat Hamas hiermee het bestand verbroken heeft. Het was echter Israël dat het bestand reeds op 4 november met dodelijke aanvallen op de Gazastrook verbrak. Pas dan, niet eerder, volgden er raketbeschietingen, die overigens toen geen slachtoffers maakten.
Maar vooral: op geen enkel moment tijdens de wapenstilstand, werd de wurgende blokkade opgeheven. Dit was n.l. afgesproken met Egypte, die zich eerst als bemiddelaar opwierp, maar later handlanger van Israël werd, zoals vaker in het verleden was gebeurd. Door deze blokkade kregen tenslotte ook de VN en andere niet-gouvermentele organisaties geen voedsel en medicijnen meer om te distribueren. Hierdoor zijn in de laatste maanden meer dan 250 mensen -bij gebrek aan alles- in stilte doodgegaan.

Het is zoals de Palestijnse schrijver Ali Abunimah stelt in The Guardian (29.12.08):
‘Volgens Israël hebben de Palestijnen het recht zich stil te houden, terwijl Israël hen uithongert, doodt en voortgaat met de gewelddadige kolonisatie van hun land.’
Wij vinden dat de Palestijnen, zoals ieder gekoloniseerd volk, het recht hebben zich te verzetten.

Hamas heeft bovendien wel degelijk de laatste weken herhaaldelijk blijk gegeven het bestand te willen vernieuwen, ondanks de blokkade, die niet werd opgeheven. Ze hield zich aan de wapenstilstand en wist daarbij de diverse strijdgroepen in toom te houden. Israël hield zich niet aan het bestand, hun zeemacht beschoot toen al voortdurend Palestijnse vissers.
Talloze niet militaire doelen zijn inmiddels geraakt: al op de tweede dag werden de universiteit en een moskee gebombardeerd.
De al kapotte haven van Gaza werd opnieuw gebombardeerd, waarbij vele boten werden vernield, de laatste broodwinning van de vissers. Inmiddels is het schip Dignity van de internationale Free Gaza movement met aan boord artsen uit allerlei landen en 3 ton medicijnen door een Israëlisch oorlogsschip geramd en gedwongen naar Libanon te varen. [zie: www.freegaza.org]

De gang van zaken bij de vorige door Hamas geïnitieerde bestanden van 2001, 2002, 2003 en 2005-2006 was hetzelfde. Steeds eindigde die in massaal en bloedig Israëlisch geweld.
Dit is in overeenstemming met het al uit 1943 stammende zionistische motto: ‘RAK BDAM TIHJE LANU HAAREZ – alleen door bloed, zullen wij het land verkrijgen’.

Israël is sinds 1948, met het uitvoeren van het Plan Dalet, om het Palestijnse volk, met inbegrip van zijn cultuur en historie, te vernietigen. De 39 VN resoluties, die de bezetting veroordelen en oproepen om de Bezette Gebieden terug te geven, het recht op terugkeer van de vluchtelingen regelen, de afbraak van de muur eisen, worden afgedaan met het recht op zelfverdediging. Maar steeds is de aanval de beste verdediging, om te ontsnappen aan welk vredesproces dan ook.

Na 41 jaar grove schendingen door Israël van de VN beginselen voor de vrede en 41 jaar falend Europees beleid, moet nu het moment aanbreken om aan Israël, de EU, de VS en vooral ook aan onze regering, duidelijk te maken dat er daadwerkelijk een bereidheid bestaat om serieuze consequenties aan al die schendingen te verbinden.

Nederland en de EU hebben vele instrumenten, waarmee Israël onder druk kan worden gezet.
Opschorting van het (NB pas opgewaardeerde) EU Associatieverdrag met Israël en beëindiging van militaire samenwerking zou al een krachtig signaal zijn. Boycot, desinvesteringen en sancties, waar andere Europese landen al mee bezig zijn, moeten in gang worden gezet. Nu Israel heeft aangekondigd door te zullen gaan, is de grootste spoed geboden en eisen wij van onze regering per direct maatregelen.