Verkiezingskoorts
 

Over wat de nieuwe Amerikaanse president Joe Biden met Israël en de Palestijnen voorheeft, weten we nog even weinig als een maand geleden. Behalve dat het na zijn aantreden bijna een maand heeft geduurd voordat hij de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor het eerst belde. De Palestijnse president Mahmoed Abbas zit nog steeds in afwachting naast zijn telefoon.

Biden heeft zonder twijfel Netanyahu een tijdje laten sudderen om hem zo op zijn plaats te zetten. Want Biden zal niet vergeten zijn hoe Netanyahu destijds in de Iran-politiek van president Barack Obama (en diens vicepresident Biden) ingebroken heeft, onder meer door buiten de president om het Amerikaanse Congres toe te spreken. Komt bij, dat Netanyahu nu al zijn messen slijpt om ook Biden op zijn Iran-politiek zwaar onder druk te zetten.

Intussen gaat Israël gewoon door op de ingeslagen weg van grondroof, huizenverwoesting en onderdrukking van Palestijnen, zonder daarvoor door Biden op de vingers te worden getikt. Dat doet allemaal het ergste vrezen.
 

Verkiezingen in de Palestijnse Gebieden

Zowel in Israël als in Palestina staan verkiezingen voor de deur. In Israël op 23 maart – een week na de onze.

De Palestijnen zullen tweemaal naar de stembus gaan – op 22 mei voor de samenstelling van de Palestijnse Wetgevende Raad (het parlement van het Palestijns Nationaal Gezag, Palestijnse Autoriteit) en op 31 juli voor de van de Palestijnse Autoriteit-president.

Voor 31 augustus staan er ook nog verkiezingen gepland voor de Palestijnse Nationale Raad (het parlement van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, PLO), die formeel alle Palestijnen – ook die in de diaspora – vertegenwoordigt. Deze laatste verkiezingen vinden getrapt plaats: kandidaat-leden worden genomineerd door onder meer het Uitvoerend Comité van de PLO, dat op zijn beurt weer gekozen wordt door diezelfde Palestijnse Nationale Raad. Deze is overigens sinds 1996 niet meer voltallig bijeengeweest en na ‘Oslo’ volledig door de Palestijnse Autoriteit overschaduwd geraakt.

De Palestijnse Wetgevende Raad functioneert evenmin. De overwinning van Hamas bij de algemene verkiezingen in 2006 (74 van de 132 zetels) is door concurrent Fatah van Abbas destijds van tafel geveegd. Met steun van de Verenigde Staten is vervolgens door Fatah in Gaza een staatsgreep tegen de wettig gekozen Hamas-regering op touw gezet. Die mislukte, waarna Fatah de Gazastrook is uitgejaagd. Israël onderwierp het nu door Hamas bestuurde Gaza aan een verstikkende, algehele blokkade die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Fatah trok de macht op de Westelijke Jordaanoever volledig naar zich toe en zette daar Hamas buiten spel. De Palestijnse Wetgevende Raad werd op non-actief gesteld – en veel Hamas-leden van het parlement op de Westelijke Jordaanoever werden door Israël gearresteerd.
Het was dus niet Hamas maar Fatah dat een coup pleegde, daarbij gesteund door Israël.

Uit angst voor mogelijk een nieuwe overwinning van Hamas bij de algemene verkiezingen zijn momenteel zowel de Palestijnse Autoriteit (i.c. Fatah) als Israël bezig op de Westelijke Jordaanoever zoveel mogelijk kandidaten van Hamas (en aanverwante groeperingen) te arresteren of anderszins het zwijgen op te leggen.

Een apart probleem vormt het houden van verkiezingen in het door Israël geannexeerde Oost-Jeruzalem. Dit stadsdeel maakt deel uit van een mogelijk ooit te vormen Palestijnse Staat op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Gaza. Israël beschouwt de daar woonachtige Palestijnen, hoewel zij in Jeruzalem zijn geboren en getogen, als vreemdelingen met ‘permanente verblijfsstatus’ en zal, net als in het verleden, alles in het werk stellen om Palestijnse verkiezingen in Oost-Jeruzalem te verhinderen, terwijl deelname van in  Oost-Jeruzalem wonende Palestijnen voor de Palestijnse Autoriteit een onverbiddelijke voorwaarde is om de verkiezingen te laten doorgaan. Zo hebben zowel Israël als de Palestijnse Autoriteit (Fatah) ruime mogelijkheden om de verkiezingen alsnog te beïnvloeden of de doorgang daarvan te verhinderen – wanneer de uitkomst ervan hun onwelgevallig dreigt te worden.

Veel Palestijnen zijn de corruptie, het nepotisme en de collaboratie van de Palestijnse Autoriteit/Fatah zat. Palestijnse jongeren staan te trappelen om hun stem te laten horen en niet alleen in het kieshokje.

Presidentsverkiezingen

Palestijnse Autoriteit-President Mahmoed Abbas heeft bepaald dat Fatah-functionarissen en Fatah-parlementsleden zich niet voor het presidentschap verkiesbaar mogen stellen om zo zijn eigen kans op herverkiezing veilig te stellen (Abbas wordt dit jaar 86!).     

Een van de belangrijkste leiders van de Tweede Intifada, Marwan Barghouti, die al twintig jaar in Israëlische gevangenschap verblijft, wordt door velen gezien als de Palestijnse Nelson Mandela. Bij de vorige verkiezingen in 2006 wilde hij zich al kandidaat stellen voor het presidentschap, maar heeft daar toen onder druk van Fatah van afgezien. Nu wil hij zich als leider van zijn eigen partij, al-Mustaqbal (de Toekomst), opnieuw kandidaat stellen. En opnieuw is Barghouti door een van Abbas’ vertrouwelingen opgezocht in de gevangenis (met medewerking van Israël) om hem van kandidaatstelling voor het presidentschap af te doen zien.

Ook Nasser al-Qudwa is een mogelijke presidentskandidaat. Hij is een neef van wijlen Yasser Arafat, Fatah-lid van het eerste uur en voormalig minister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse Autoriteit. Hij wordt vooral door anderen naar voren geschoven als mogelijk presidentskandidaat. Hij geniet respect in de Arabische wereld. Zelf staat hij niet afwijzend tegenover Marwan Barghouti’s kandidatuur, maar alleen als deze onderdeel vormt van een brede vernieuwingsbeweging.


Mustafa Barghouti (geen familie van Marwan) is de getalenteerde leider van het Palestijns Nationaal Initiatief (Al-Mubadara), die zich bij de vorige verkiezingen kandidaat voor het presidentschap heeft gesteld en toen op afstand als tweede eindigde. Zijn beweging wil een seculiere democratische oppositie vormen. Het manifest van de beweging, destijds ondertekend door 10.000 aanhangers – onder wie de befaamde cultuurfilosoof Edward Said – streeft naar een permanente, geweldloze intifada (volksopstand), de vorming van een Palestijnse Staat (in welk deel van het historische Palestina dan ook) en ondersteunt het recht op terugkeer van de Palestijns vluchtelingen. Barghouti pleit verder voor een verenigd Palestijns leiderschap, voor democratie in de bezette Palestijnse Gebieden en versteviging van de banden met de Palestijnen in de diaspora.

Een andere mogelijke kandidaat is de controversiële Mohammed Dahlan – voormalig Fatah-kopstuk en voormalig hoofd van de Palestijnse geheime dienst (met bloed aan zijn handen waar het tegenstanders van de Palestijnse Autoriteit/Fatah betrof; zo was hij direct betrokken bij de eerdergenoemde mislukte staatsgreep tegen Hamas). Na een conflict met de Palestijnse Autoriteit, is hij naar de Verenigde Arabische Emiraten uitgeweken. Daar wist hij nauwe banden met kroonprins Mohammed bin Zayed van Abu Dhabi aan te knopen. Naar verluidt is hij betrokken bij allerlei duistere praktijen van zijn broodheer. Met diens geld probeert hij steun te verwerven onder Palestijnse keizers. Dahlan profileert zich naar hen toe als leider van een ‘hervormingsbeweging’.

Helaas ontbreken jongeren en vrouwen in dit overzicht. Hanan Ashrawi, die afgelopen december ontslag nam als lid van het Uitvoerend Comité van de PLO wegens het gebrek aan democratie binnen de Palestijnse instituties en aan de politieke wil tot hervormingen – zij beschuldigde president Abbas ervan dat hij een fossiel dreigde te worden – wordt helaas niet als kandidaat genoemd. Ook al is zij al wat ouder (74) zij zou een geschikte leider zijn om een verjonging en democratisering van de Palestijnse politiek in gang te zetten.


Verkiezingen in Israël

Nieuwe verkiezingen (de vierde in twee jaar tijds) in Israël lagen eigenlijk al voorgeprogrammeerd in het regeerakkoord dat na de vorige verkiezingen was gesloten tussen Benjamin Netanyahu van Likoed en Benny Gantz van de partij Blauw-Wit, hoewel Gantz tijdens de verkiezingscampagne had bezworen alleen een coalitie met Likoed aan te zullen gaan als Netanyahu daar geen deel van zou uitmaken. Netanyahu ziet het premierschap echter als een verzekering tegen arrestatie en veroordeling wegens een drietal criminele aanklachten – onder meer voor fraude, omkoping en misbruik van vertrouwen - waarvoor hij terecht moet staan.

Onder het mom van een regering van Nationale Eenheid wegens de corona-crisis liet Gantz zich echter toch overhalen om met Netanyahu in zee te gaan en tekende daarmee zijn politieke doodvonnis. Volgens het regeerakkoord zou de regering niet, zoals gebruikelijk, vier maar slechts drie jaar volmaken, met een roulerend premierschap: Netanyahu tot november 2021 en Gantz daarna. Het was vanaf het begin duidelijk dat Netanyahu het nooit zover zou laten komen en de regering voor die tijd zou laten struikelen, wat ook gebeurd is, waarbij een begrotingskwestie als voorwendsel werd gebruikt.

Het politieke landschap is intussen zodanig versplinterd dat, volgens de peilingen, de vorming van een nieuwe regering, linksom of rechtsom, een zeer moeizaam proces zal zijn. Maar daar zit Netanyahu niet mee, want hij voelt zich de koning van de status quo: hoe trager hoe beter.
Zolang Likoed voldoende stemmen krijgt om de grootste partij te blijven (en daar ziet het wel naar uit) kan hij als demissionair premier gewoon zijn eigen gang gaan en hoopt hij uit handen van justitie te blijven.

Voor de Palestijnen zit daar juist de angel: wie er na de verkiezingen in Israël ook aan de macht komt, hun beroerde lot zal er niet door verbeteren. Maar wat zij het meest vrezen is een lang interregnum tussen twee Israëlische regeringen. Dat zal elk perspectief op het lostrekken van de verstarde relatie met Israël, eventueel met behulp van het nieuwe elan van de Amerikaanse regering, als daar tenminste sprake van mocht zijn, doen vervagen.
En Israël gaat intussen gewoon door met de grondroof, de uitbreiding van joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, het verwoesten van Palestijnse huizen, de massa-arrestaties, het blokkeren van elk Palestijns initiatief en de genadeloze blokkade van Gaza.
 

---

Boycot Elbit
Defensie koopt flink in bij het Israëlische wapenbedrijf Elbit. De afgelopen anderhalve maand sloot het bedrijf drie contracten voor leveringen aan de Nederlandse krijgsmacht, met een totale waarde van ruim €73 miljoen. Nederland verbindt zich daarmee opnieuw aan een bedrijf dat een belangrijke rol speelt in het ontwikkelen van Israëls capaciteiten om Palestijnen te onderdrukken en uit te sluiten.
Lees verder en teken de petitie bij Stop Wapenhandel

Veel dank weer voor al jullie donaties de afgelopen tijd. Wat nog steeds heel erg nodig is voor de duizenden gewonden die sinds het begin van de terugkeermarsen, gevallen zijn. Sinds de enorme verwoestingen van de slachtpartij in 2014, toen volgens de UN 120.000 privé huizen verwoest werden, zijn er slechts 71.000 herbouwd, omdat Israël o.a. de invoer van cement verbiedt. Aan 12.000 huizen wordt gewerkt en er moeten nog zeker 57.000 woonhuizen gebouwd worden. De Gazanen leven 10 jaar korter dan Israëliërs en de babysterfte is hoger dan vòòr 2014. Er zijn constante stroomstoringen: Beit Hanoun Hospital  kan geen patiënten meer behandelen, wegens tekort aan brandstof voor de generatoren. Ook het Al-Durra kinderziekenhuis dreigt gesloten te worden. Voor deze tekorten zijn Israël zowel als de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk. Daarnaast het totaal vervuilde water en de overstromingen. Dit alles maakt het leven voor de mensen in Gaza steeds ondraaglijker. Daarbovenop inmiddels de Covid-19 Pandemie waarbij iedereen z'n hart vast houdt.

Nadat ook jullie laatste donaties zijn verwerkt is nu in totaal al meer dan €14.328,91 euro overgemaakt aan PMRS in Gaza, via de Sticht. Groningen-Jabalya, die al heel lang een goede relatie heeft met de Palestinian Medical Relief Society in Gaza. PMRS is een onafhankelijke seculiere basisorganisatie, opgericht in 1979 door een groep van vrijwillige Palestijnse dokters en gezondheidswerkers  die de - door decennia lange Israëlische militaire bezetting - verwaarloosde gezondheidsinfrastructuur, wilden verbeteren. Het is een van de grootste NGO’s van Palestina. Zie: http://www.pmrs.ps. Blijf geven s.v.p., het is zo nodig, ook door het schandalige westerse zwijgen over de enorme humanitaire crisis in het  totaal verwoeste Gaza, waar honderdduizenden mensen medische zorg nodig hebben en een dak boven hun hoofd [minstens 200.000 mensen nog steeds zonder huis].